نامه ای به پسرم(2)

پسرم عزیزم، شاخه ی نباتم، نفسم، دیشب با هم رفتیم مسجد نبی، روضه ی حضرت علی اصغر، پسرم نازم، اروم زدم به شکمم تا شما هم اگاه باشی و برای پسر شش ماهه ی حضرت حسین اشک بریزی، اروم جون مامان، دنیا جای خوبیه، اما انسانهایی هستن که نمیتونن درست زندگی کنن، چون خدا رو گم میکنن، چون پاکی و صداقت رو گم میکنن، پسرم تو حادثه کربلا شاید بشه شبهات زیادی وارد کرد، شاید بشه پرسشگر شد گفت چرا و چرا ؟! شاید حتی بشه شک کرد، اما پسرم، یه حادثه در کربلا هست که جای هیچ سوالی رو باقی نمیذاره، پسرم حادثه ای هست که امکان نداره بشنوی و بازم شک کنی، بشنوی و حق و باطل رو گم کنی! اونم تیر زدن به پیکر طفلی شش ماهه اس، به گلوی کوچکش، اونم در حالی که روی دست پدر بوده و به سمت لشکر بی رحم گرفته شده بوده تا طلب اب کنه، 

پسرم، حتی درنده ترین حیوانات نمیتونن اینجوری باشن، پسرم، این طفل کوچیک، نجنگیده، شمشیر نزده، حرفی نزده، اما انسانهایی بودن که من نمیتونم اسمشون رو انسان بذارم، فقط میتونم بگم درنده بودن مامان، بهش تیر زدن، تا به تاریخ ثابت کنن، تا اتمام حجت شه که چقدر حقیر و درنده بودن،

پسرم حالا مادرت باور میکنه که داعش چیه! حالا مامانت باورش میشه که تو این قرن هم ادمهایی به اون درنده ای میتونن باشن،

پسرم، بدون حق همیشه زنده میمونه، بدون درستی و پاکی و خیر خواهی باقی میمونه، پسرم همیشه راه درست رو برو، راه خدا رو، راه خدا راه ارامش و بزرگی و جاودانگی ه،

طفل کوچکم، به پسر کوچک حسین میسپارمت، روزی که هنوز نبودی، هنوز در وجودم حضور نداشتی، تورو بیمه اون طفل کوچک کردم، چون شک ندارم، خدا حرمت زیادی براش قایل ه، پسرم، برات سلامتی و عاقبت بخیری میخوام، برات قلبی خداترس میخوام،قلبی رحیم، قلبی پر از محبت خیر خواهی، 

پسرم  یادت باشه تو پدر بسیار خوبی داری، اونم واقعا خداترس ه، خدا رو شکر میکنم و ارزو میکنم تو هم مثل اون باشی

38 هفته و صفر روز