خنده های تو

پسر جون خنده های تو منو دیونه کردن، چرا از ذهنم پاک نمیشی، چرا هی میای تو ذهنم، به چی میخندیدی؟!  به چی؟! و مامانت که یه ریز بهت تذکر میداد اروم باشی، تو اومدی به برنامه ی تلویزیونی، و میخندیدی، کودکانه و شاد، دلت میخواست از رو صندلی بلند شی، روحت شاد و کودکانه بود و اهمیتی نداشت که تو یه برنامه ی رسمی هستی، 

خنده هات تو ذهن من موندن! چرا؟! و اشکهام که به پهنای صورتم میریخت، من حس ترحم نداشتم، اصلا، فقط به شادی محبوس شده ی تو اشک میریختم، و نادانی ما انسانهای به ظاهر سالم

پسرجون، چرا نتونستم، شبکه ی تلویزیون رو عوض کنم؟! چرا اشک ریختم؟! چرا میخندیدی؟! 

خدایا مادری رو با فرزندش امتحان مکن!!! خدایا من خیلی ضعیفم،